Interview in dagblad Amigoe

Bestemming bereikt

Stukje over mij in de Amigoe van zaterdag 8 september 2012

 

 

Een oud verlaten cunucuhuisje, een vrouwtje dat elke dag op een stoeltje voor haar huis zit of gewoon lekker een stuk strand. Iedereen heeft wel een favoriete plek op het eiland om naar toe te gaan. Een plek waar veel anderen komen of een plek die juist bij weinig mensen bekend is. Amigoe zoekt lezers op deze plek op. ...

Met vandaag: ‘Liefdesstrand’. door onze verslaggeverMirte de Rozario.Voor Carla Fingal heeft één strand op Aruba een hele bijzondere plek in haar hart. Ze deelt dit graag met Amigoe.Waarom kom je hier?“Dit strand brengt hele romantische herinneringen naar boven. Herinneringen aan de negentiger jaren, toen ik verkering kreeg met mijn huidige man. Hij is Arubaan en we hebben elkaar in 1991 in Nederland leren kennen, want hij studeerde daar. Sinds onze ontmoeting zijn we elk jaar naar Aruba gegaan, op vakantie. En elk jaar kwamen kwamen we dan uit op dit strand. In 2000 zijn we in Nederland getrouwd voor de wet en een paar maanden later trouwden we op Aruba voor de kerk. Mijn vader maakte op onze bruiloft de grap dat ik ‘met een tropische verrassing was thuisgekomen’. Toch duurde het nog tot 2009 voordat we gingen verhuizen naar de tropen. En daar ben ik erg blij om. Ik ben er trots op dat ik mijn man heb leren kennen. Want zonder hem was ik nooit op dit prachtige eiland terechtgekomen en had ik nooit geweten van de Arubaanse mentaliteit. Arubanen zijn ontzettend warme mensen. Zonder mijn man woonde ik waarschijnlijk nog gewoon in Nederland.” Hoe vaak kom je hier?“Voordat ik op Aruba kwam wonen, was ik elk jaar op dit strand te vinden. Nu ik op Aruba woon, kom ik hier minstens om de drie weken. Soms alleen met de kinderen, als mijn man dienst heeft en aan het werk is. Als hij niet werkt, komen we hier met het hele gezin.” Wat is de beste tijd van de dag om hier te zijn? “Ik kom hier het liefst op zondagochtend, rond een uurtje of negen à tien. Eerder niet hoor, dan zijn we nog niet opgestaan. En bovendien, Arubanen houden er niet van om in de felle zon te liggen. Dus gaan we vroeg in de ochtend, dan pikken we nog net even een uurtje mee als de zon nog niet zo fel is. Bovendien, zo rond dat tijdstip is de kleur van de zee zo mooi azuurblauw, het lijkt dan zelfs nog blauwer dan later op de dag. Ik maak dan ook graag foto’s van de kleuren van de zee.” Wat hoor, ruik, zie of voel je hier? “Ik hoor het ruizen van de zee. Ik ruik de geur van de zee, en soms ook letterlijk het eten dat ze in het nabijgelegen hotel aan het voorbereiden zijn. Ik zie de andere strandgangers - veel toeristen - ik zie hoe mensen zich ontspannen en net als ik genieten van het strand. Ik zie de blauwe zee. Dat uitzicht is heerlijk om van te genieten. En doordat je naast toeristen ligt, komt dat vakantiegevoel steeds weer terug. En wat ik voel, zijn die terugkerende herinneringen. Aan de begintijd van mijn verkering, aan de rust die het strand toen had. Er waren toen veel minder mensen op het strand dan nu. Er stond ook een ander hotel, Golden Tulip. Je kon toen ook nog op de foto met een papegaai, dat is niet meer. Herinneringen aan hoe we toen veel gemakkelijker tussen de hotels door naar het strand konden lopen. De hele restaurant- en uitgaanszone tegenover de hotels was er toen nog niet. Ik weet het, die ontwikkeling is iets van de moderne tijd, dat kun je niet tegenhouden. Herinneringen aan de kookkunsten van mijn schoonmoeder, die na een bezoekje aan dit strand dan altijd lekker Arubaans had gekookt en dat gingen we dan gezellig op de veranda opeten. En als die herinneringen weer plaatsmaken voor de dag van vandaag, dan voel je de zon heerlijk op je huid, je ziet de kinderen zwemmen in het water en je ziet het mooie zicht. Wat wil een mens nog meer? Daar word ik heel gelukkig van. Dit strand geeft me elke keer weer het gevoel dat ik niet op Aruba woon, maar op vakantie ben. In mijn dagelijkse leven in Nederland werkte ik, maar hier is het wat lastiger om een part-time baan te vinden en dus ben ik hier meer huisvrouw. En dat betekent de dagelijkse drukte van boodschappen doen, het huishouden, sporten en de kinderen naar hun eigen naschoolse activiteiten rijden. Die drukte vind ik niet erg, ik kan namelijk niet stil zitten. Daarom doe ik er ook vrijwilligerswerk naast. Maar als ik dan hier op het strand ben en eventjes niets hoef, ja, dan komt dat vakantiegevoel erg snel naar boven.” Waar is dit eigenlijk? “Mijn favoriete plekje is het strand bij hotel Radisson.”

Lees verder

Source: Amigoe Aruba