De belevenissen van de Familie Fingal op Aruba: april 2015

Fundacion Valle di Lille

In februari 2015 moest ik voor de 2e operatie terug naar Cali, Colombia. Een wereld van verschil met Aruba en ook met Nederland. Het begint al in de taxirit van het vliegveld naar het hotel, waar de chauffeur s avonds door het rood rijdt omdat je anders overvallen kan worden. Het straatbeeld wordt getypeerd door bewakers en het verkeer is er een grote chaos. De stad is niet veel aan. In de buiten het centrum gelegen winkelcentra kun je wel veilig en modern shoppen, maar in de binnenstad is het absoluut niet veilig.

Ons door de ziektekostenverzekering aangewezen hotel lag in tegenstelling tot het hotel waar we tijdens de eerste operatie in sliepen, in de meest luxe wijk van Cali. Daardoor konden we s avonds toch een blokje om lopen.

Guambiano: oorspronkelijke bewoners van dit gebied

Ondanks alle spanningen konden we tussendoor toch het een ander van Colombia zien. We werden echter telkens tussendoor gebeld om naar het ziekenhuis te komen. De ene keer voor een bloedtest, de andere keer voor een oogmeting en weer een andere keer voor een gesprek met de anesthesioloog.

Spaanse peper plant

Intussen natuurlijk de spanning over wanneer de operatie plaats zou gaan vinden en wat er zou overblijven van mijn zicht. Het is aan niemand uit te leggen behalve aan jezelf wat dit met je doet. Je bent in een luxe hotel, maar voor iets heel ergs, namelijk dat je bijna blind bent en hoopt weer wat te gaan zien. Naast het bezoek van de binnenstad en het platteland buiten Cali ben je toch voornamelijk bezig met het eindresultaat van je oog.

Gezellig cafeetje in San Antonio, het oude stadsdeel van Cali

En dan eindelijk, na dagenlang wachten, vond er een oogmeting plaats. Er werd gesproken over min 16 en ik zou bericht krijgen wanneer de olie uit mijn oog zou worden gehaald en de kunstlens van min 16 zou worden geplaatst.

De dag van de operatie ging als net als de eerste operatie: misselijk, ziek van de narcose. Ik moest 24 uur een oogkap dragen en was erg in spanning voor de eerste controle, waarbij ook de oogkap verwijderd werd. Helaas was het resultaat triest: zelfs de grootste letter kon ik niet lezen. Uiteindelijke zicht: zes procent aan mijn aangetaste oog. Heel heftig, maar het leven gaat door.....

Desondanks hebben we toch geprobeerd de resterende dagen, waarbij we ook op nacontrole moesten, toch nog een beetje vrolijk in te delen, door wat dagtripjes te doen en lekker uit eten te gaan.

Cristo Rey

Uitzicht bij Cristo Rey

Daags na 2e operatie in hotelkamer

Vervoer in Colombia

Inmiddels ben ik alweer aan het werk en de au pair is weer terug naar Nederland. Ik heb leren autorijden en werken met 1 oog en alles weer opgepakt. Regelmatig grijp ik nog mis met inschenken en blijft het gas aan staan terwijl ik het niet in de gaten heb. Aan de buitenkant zie je niets aan mijn oog, waardoor het af en toe net lijkt alsof je stom dronken bent als je iets niet goed kan aan pakken, maar ik blijf positief en probeer van al het andere mooie te genieten.

Standbeeld Caycedo

Plaza de Caycedo; binnenstad Cali

Inmiddels zijn we alweer in de maand april beland en heb ik de draad alweer aardig opgepakt.
Hierbij nog wat foto's van Colombia en tot de volgende blog lieve vrienden en familie.