Te mooi om waar te zijn

Maandagochtend 22 november. Na maandenlang regen eindelijk een stralende dag. Strakblauwe hemel, zon, droog. Ik had al aangegeven flink te balen van al die regen en bij de eerstvolgende mooie dag lekker naar het strand te gaan. Dus: kinderen naar school, uurtje spinning en buikspier en daarna: heerlijk naar de beach. Prinsheerlijk lag ik daar op mijn ligbedje: azuurblauwe zee (die de laatste tijd niet meer blauw was door de vele bewolking), spierwit strand. Het was ook te mooi om waar te zijn. Want mijn dag werd verpest door weer een autopech. De Ford Focus, die in Nederland nooit problemen gaf, weigerde weer eens dienst. Rook uit de auto, een niet werkende stuurbekrachtiging, piepende geluiden en een acculampje dat bleef branden. Heimwee naar de Nederlandse ANWB, waar ze naar een belletje komen en proberen ter plekke het probleem op te lossen. Nee, hier komt alleen de takelwagen (tegen een betaling van maar liefst 75 florin; dit terwijl de garage slechts een paar kilometer verderop is). Vervolgens vraagt de garage 100 florin diagnosekosten (die ik al gesteld had, want ik wist dondersgoed wat er met de auto aan de hand was) en dan begint nu het wachten. Hebben ze het onderdeel op voorraad of moet het met de boot komen. Want hier op Aruba kun je echt niet zonder auto. Geen fiets- of wandelpaden en geen of slecht openbaar vervoer. Tja, toch heimwee naar de oerhollandse ANWB dus. Eén voordeel: wachten op de takelwagen doe je hier met een temperatuurtje van 30 graden. Dat is toch wat anders dan die sneeuwverwachting die ik gisteren op het Nederlandse journaal hier zag.